Als psychosociale hulpverlener probeer jij elke dag de meest gepaste hulp te bieden aan mensen die zich op een moeilijke plek in het leven bevinden.

Eenvoudig is dit niet want:

  • Je ontmoet steeds andere mensen,
  • met unieke levens,
  • die worstelen met de meest diverse moeilijkheden en toestanden,
  • die de meest uiteenlopende negatieve effecten hebben op hen en anderen.
  • Wat mensen met je delen raakt jou ook.
  • Er is soms druk om snel te werken (en soms op een manier waar je bedenkingen bij hebt).
  • Het leven blijft mensen in de cliëntpositie soms gewoon keihard treffen.
Dit roept vragen en onzekerheden op. En dat houdt niet op door ervaring en opleiding.

 

I know the feeling

… want ik probeer ook al meer dan 25 jaar helpende gesprekken te voeren. Ik heb mensen ontmoet op plekken met ‘psychiatrisch’ in de naam, bij hen thuis en bij mij thuis. Ik heb therapeutische opleidingen verslonden in de hoop toch maar competent genoeg te worden.

 

Enkele bijzondere ontmoetingen

In 1995 ben ik op Steve de Shazer ‘gebotst’ en op zijn oplossingsgericht model voor helpende gesprekken.
Steve de Shazer:
  • Een focus op wat vooruitgang is in de ogen van de mensen zelf.
  • Een focus op momenten die in de goeie richting gaan.
  • Een zorgvuldigheid met woorden.
Tien jaar later – in Antwerpen – een workshop van Michael White, een Australische ‘social worker’ én de pionier van weer een ander model: de narratieve therapie (wel wat verwant met het oplossingsgerichte model).
Boem! Ik voelde het tot in mijn botten: mijn werk zou nooit meer hetzelfde zijn.
Michael White:
  • Zijn zorgvuldigheid in het luisteren en spreken.
  • Hoe hij zijn respect voor mensen in de cliëntpositie in de praktijk uitdrukte.
  • Helpende gesprekken als kunst en ambacht.
  • Ruimte voor wat sprankelt én voor pijn.
Ik ben hem tot in Australië gevolgd. Gelukkig, want in 2008 is hij gestorven. En gelukkig ook omdat ik in mijn internationale opleidingsgroep een blijvende bron van inspiratie gevonden heb.

Johnella Bird is belangrijk voor me, haar werk (boeken en videomateriaal) en de supervisiegesprekken met haar:

  • Haar scherpe en onafhankelijke denken.
  • Haar unieke en bedachtzame gebruik van taal.
  • Haar eigen invulling van het narratieve.

 

Ook heel belangrijk: de Presentiebenadering, als begrip gemunt door Andries Baart en op rijke manier uitgewerkt door de Stichting Presentie. Deze benadering helpt me net in de moeilijkste omstandigheden, niet door simpele antwoorden te suggereren maar door pertinente vragen op te roepen.

 

Wat heeft dit voor mij veranderd?

Er zijn nog ontmoetingen geweest maar wat hebben die nu veranderd? Ze hebben mijn werk veranderd:
  • hoe ik het doe,
  • mijn ervaring ervan,
  • wat ik belangrijk vind.

 

Boven alles staat de vraag: hoe kan ik bijdragen tot gesprekken/ontmoetingen
  • die mensen in hun waarde plaatsen op een manier die hen raakt (en ook mij),
  • waarin we sprankelende aspecten en ideeën en ontdekkingen kunnen sprokkelen in hun leven en geschiedenis,
  • die mijn gesprekspartners en mij beschermt tegen vormen van denken, spreken, omgaan en werken die hen zouden kunnen vernederen,
  • waarin ik eigen ideeën aan kan bieden zonder de ander ermee te overpoweren,
  • met een kompas om te navigeren doorheen de diversiteit van mensen en situaties,
  • met een gevoeligheid voor reële en relevante contextfactoren en machtsongelijkheden,
  • die naar uitwegen wijst ook wanneer radeloosheid speelt,
  • die mij als hulpverlener niet alleen beschermt tegen burn-out maar mijn werk en leven rijker en voller maakt?

Mijn engagement

Simpel: ik wil ook jou inspireren.
Ik probeer 1 artikel per maand te schrijven (soms zijn het er 2).
Wil je dit graag onder ogen krijgen?
Geef je dan hieronder op voor de nieuwsbrief.
Wil je een keer een workshop volgen in narratieve gesprekstechnieken? Ga dan naar