Wij, mensen, kunnen toch stommiteiten doen!
We doen dingen en denken niet aan de gevolgen.
Of we denken er wel aan maar dat houdt ons niet tegen.

Wanneer noemen we iets een stommiteit?
Ik denk: als iemand iets doet/laat en dat heeft negatieve gevolgen én het had kunnen vermeden worden als de persoon aandachtiger geweest was of een meer zorgvuldige redelijke afweging gemaakt had.

Je racet met je auto door de straten, je voelt je een top-piloot.

Je kruipt dronken achter het stuur.

Met het heilige vuur van de verontwaardiging stap je af op je …

Je voelt dat je gaat winnen en …

’Wat een klik hebben wij’…

‘Morgen begin ik ermee’ …

’Een babytje … zo schattig!’

‘Trouwen … zo romantisch!’

’Niemand gaat het door hebben!’

Gehaast besloot ze om …

Grote stommiteiten. Kleine stommiteiten.

De Vakgroep Stommiteiten

‘Stommiteit’ is geen hoogstaand begrip in de psychologie.
Je vindt wel een hoop ideeën over factoren die een rol spelen bij onze stommiteiten.

Ik had wel het vak ‘stommiteiten’ willen krijgen tijdens mijn studie psychologie.
Daar hadden we de enorme variëteit aan stommiteiten kunnen bestuderen.
Veel voorkomende stommiteiten per leeftijd, per sociaal-economische categorie, per geslacht, per cultuur, per godsdienst. Per historische periode: stommiteiten uit de middeleeuwen, uit de 21ste eeuw, …
Stommiteiten per emotie: wat voor dwazigheden mensen doen onder invloed van boosheid, verveling, eenzaamheid, verliefdheid, zelfvertrouwen, …
Stommiteitsbevorderende factoren.
Stommiteiten en waarden.
Hoe mensen zoal omgaan met de stommiteiten die ze begaan hebben.
Stommiteitsbesef versus stommiteitsontkenning.
Verschillende definities en visies.
Ook practica: waarin we met elkaar praten over onze stommiteiten, of oefenen op niet-veroordelende gesprekken over stommiteiten.

Ik denk dat het een meerjarenvak zou moeten zijn.
Na enkele studiejaren hebben we dan veel voeling met het uitzicht, het gevoel en de geur van diverse soorten stommiteiten.
We zijn ervan doordrongen hoezeer dit deel is van het leven als mens.

Is dit nu relevant voor hulpverlening?

Ik denk dat een doordrongen-zijn van onze kwetsbaarheid voor stommiteiten mededogen en mildheid kan wekken.
Als je beseft dat het normaal is dat mensen stomme dingen doen, dan hoef je ze niet te pathologiseren en dan kan je ze gewoon bijstaan.
Bijvoorbeeld om te begrijpen waar het nu vandaan kwam, of om de schade een beetje te beperken of te herstellen, of om hun wonden te likken, of de draad van het leven proberen op te nemen.
Of het kan ons helpen ze gewoon niet in de steek laten na de zoveelste stommiteit.
En we kunnen des te meer appreciëren wanneer mensen iets doen dat helemaal niet stom is.

Vriendelijke groeten,
Johan Van de Putte

 

Nieuwsbrief

Een mailtje na een nieuw artikel?

Schrijf je uit wanneer je wil. Powered by Kit

Deze website gebruikt cookies. Door verder te surfen op deze website accepteer je het gebruik van cookies.  Meer info