[Als je liever luistert naar dit artikel, dan klik dan HIER]
Ik schrijf er niet graag over.
Ik praat er niet graag over.
Ik lees er niet graag over.
Ik sta er niet graag bij stil.
De eco-cide die aan het plaatsvinden is.
Het beklemt me.
Het heeft een impact op me.
Psychisch. Emotioneel. Hoe je het ook wil noemen.
Mijn vraag is: met hoevelen zijn wij, wij die daar een impact van ervaren?
Mijn vraag: wat is die impact?
En: hoe ernstig is die zoal?
Maakt het sommige mensen wanhopig? Suïcidaal?
Verslaafd aan wat hen afleidt?
Pissed?
Zijn er betere en slechtere manieren om ermee om te gaan?
Individueel of collectief?
Wat moet/kan de bijdrage zijn van psycho-sociale hulpverleners?
Moeten we actief vragen naar eco-cide gedachten? En de impact ervan?
Kunnen we helpen?
Kunnen we helpen als we dit als een louter psychisch probleem beschouwen?
Is het dan te vergelijken met iemand helpen met PTSS terwijl die nog leeft in een situatie met actueel geweld?
Moet je dus iets doen aan de context?
En dan leven we ook nog eens zelf in die context.
Moeten we hulpverlening en activisme combineren?
Kunnen we helpen als we er ons zelf beklemd bij voelen? Of onverschillig?
Hoe moet dat?
(Dit zijn echte vragen: elke poging tot (een stukje) antwoord is welkom! Al is het om te zeggen dat je er ook mee zit.)
Alvast bedankt,
Johan Van de Putte
Nieuwsbrief
Een mailtje na een nieuw artikel?
Beste Johan,
Dank voor je bericht.
Dat je dit thema agendeert bij een schare mensen die jou, net als ik, met interesse volgt, waardeer ik.
Het thema emotioneert mij ook, behoorlijk zelfs, maar ik weet ook niet goed wat er mee te doen.
Ik ben wel inmiddels ‘van het gas gegaan’ thuis, verander m’n leefwijze, maar het is een collectief gebeuren en het gebrek aan collectieve actie, de grote schaal van de op ons afkomende veranderingen, verontrust me zeer.
Ik heb me aangesloten bij een club als XR waar mijn dochters ook in betrokken zijn. Ik ben nooit een ‘actievoerder’ geweest , voel me er onwennig bij, maar voel wel de urgentie toenemen ‘iets te doen’, aandacht te vragen, dwars te liggen, burgerlijk ongehoorzaam te zijn bij zo’n gebrek aan serieuze actie.
Ook heb ik me voorgenomen er bewust met meer mensen over te spreken, ze te vertellen van wat ik doe in de hoop anderen te prikkelen. Onlangs bv. op de nieuwjaarslunch met mijn collega’s. Hoopvol te merken hoe het dan ook leeft bij anderen, ondanks dat we niet echt goed weten hoe verder.
Groet,
Paul
Dag Johan,
Ik herken wat je schrijft en ervaart rond dit thema .
Het is voor mij ahw zo omvattend en hopeloos dat ik me er geen doen aan zie . Ik schuif het dan ook gemakkelijk voor mij uit . Ik wacht .. op wat eigenlijk ? of op wie ?
Ik probeer wel dingen te doen in mijn dagelijks bestaan maar die lijken zo klein vb sorteren van afval, herbruik van winkeltassen, geen onbeschreven papier weggooien, nooit de auto gebruiken voor iets dat ik te voet kan doen .
Het is zo beangstigend als je bedenkt wat er op ons afkomt- ik ging bijna schrijven ‘zou kunnen afkomen’- dat niets doen geen optie is .
Ik merk ook aan mezelf dat het knap lastig om bij alles wat je doet het ecologische in vraag te stellen èn dan in functie daarvan je gedrag ook nog blijvend te veranderen .
Groetjes,
Sabine